عزیزانی که سلسله مطالب انتخابات را – هرچند که ناقص و کوتاه بوده- تا این شماره دنبال کرده اند، بی شک به لزوم شرکت در انتخابات پی برده اند؛ اما علاوه بر مطالب گذشته نکات دیگری نیز وجود دارد که در زیر به آن ها اشاره می شود.

در بحث انتخابات، حداقل سه پیش فرض وجود دارد که طرح آن ها برای نتیجه گیری نهایی بسیار مهم است:

1- انتخابات- چه شرکت در آن حداقلّی یا حداکثری باشد و چه توسط گروه ها یا افرادی تحریم بشود یا نشود- بالاخره در موعد مقرّر برگزار می شود.

2- انتخابات یک مسابقه است. هر فرد و جناحی که در آن شرکت نکند، میدان را برای پیروزی آسان تر رقیب خالی کرده است.

3- گروه ها و جناح هایی که اقبال مردمی کمتری دارند، از بی تفاوتی سیاسی مردم و تحریم انتخابات سود بیشتری می برند.

با عنایت به پیش فرض های بالا می توان نتیجه گرفت که شرکت نکردن در انتخابات و تحریم آن به معنای وانهادن میدان به حریف و حذف شدن از عرصه ی بازی سیاسی است. شما عزیزان نباید دوره ی قبل را فراموش کرده باشید که به دلیل تحریم انتخابات توسط یکی از گروه های سیاسی، گروه رقیب برنده ی علی الاطلاق انتخابات شد و نمایندگان گروه مذکور در شهری مانند تهران فقط با 250 تا 300 هزار رأی راهی مجلس شدند. جای تأسف این که حضورشان در پست نمایندگی باعث شد قدر مجلس به قدر خودشان تنزل یابد تا کسان دیگری هم جرأت نمایند مجلس را از رأس بودن به زیر بکشانند و خود را از قیود شرع و قانون برهانند.

چند سالی است که توصیه و تبلیغ می شود تا همه ی ایرانیان با هرنگاه و مذهب و مشرب سیاسی در انتخابات شرکت کنند. این که مخالفان نظام باید با چه هدف و انگیزه ای در انتخابات شرکت کنند و چرا باید باعث تقویت نظامی شوند که قبولش ندارند، جای حرف و مناقشه دارد؛ اما کسانی که معتقد به انقلاب و نظامند و قلب شان برای اصلاح و ارتقای این ملک و مملکت می تپد، باید:

- فعّالانه در انتخابات شرکت کنند.

- با شرکت در انتخابات به کسانی که مدام دم از مردم می زنند، هنگام انتخابات حسّ مردم نوازی شان بیشتر گل می کند و خود را مدافع حق مردم معرفی می کنند، بفهمانند که اگر عرصه تنگ نباشد، برای گفتن سخن خود نیازی به سخنگو و متولّی ندارند.

- مهار کشور را به دست انسان های مؤمن، متعهّد، فهیم، متعادل، معتدل، دلسوز، تحصیل کرده، قانونمند، اخلاق گرا، مدیر و برنامه ریز بسپارند و بذر شکوفایی را در زمین مستعد اندیشه های پویا بکارند.

در کشورهای دموکراتیک و شبه دموکراتیک، انتخابات تنها ابزار یا مستمسک ایجاد تغییر است. برگه های رأی است که تعیین می کند چه کسی باید ردای ریاست جمهوری یا نمایندگی مجلس را به تن نماید. جای خالی آرای یک حزب یا گروه و یا اندیشه ی سیاسی، امتیاز کاندیدای او را می کاهد و جناح رقیب را به سکوی پیروزی می فرستد. لذا در دنیای دموکراسی - به ویژه در کشور ما- یک برگ رأی نه تنها یک امتیاز، بلکه یک پیام است؛ پیامی که خطّ و مشی رأی دهندگان را در سیاست داخلی و خارجی تبیین و اعلام می کند. انتخابات در کشور ما علاوه بر جنبه ی گزینش، جنبه ی رفراندوم هم دارد. با عنایت به وضعیت مزمن سیاسی کشور، «آری» گفتن به یک جناح، «نه» گفتن به جناح و نگاهی است که ده ها سال است از سوی مردم سخن می گوید و از جانب آن ها تصمیم می گیرد.

نکته ی پایانی: آن ها که چراغ خانه ی خویش به مسجد می دهند و نان خود به سفره ی همسایه می نهند، الزاماً قابل ستایش نیستند. ستایش سزاوار کسانی است که خداوند عقل دیپلماسی و قدرت درک اولویّت ها را به آن ها داده و - جالب این که- اختیار و انتخابشان را به خلق وانهاده است؛ باشد که مردم، نام چه کسانی را در برگه های رأی بنگارند و زمام امور خویش به دست چه کسانی بسپارند، که «انّ الله لایُغیّر ما بِقوم ٍحتّی یُغیّروا ما بِاَنفسهم» (قرآن کریم- رعد-11).